Αφήνοντας το νησί...

 

 

 

Απολογισμός Σεπτέμβρη…

Τα συνεχή δελτία απώλειας ανθρώπινων ψυχών σε εστίες πολέμου στη Γάζα, την Ουκρανία,  την Συρία και αλλού είναι καθημερινά, ο πρωθυπουργός ξερνάει ψεύτικες εξαγγελίες στην θωρακισμένη ΔΕΘ,  η απαράδεκτη πολιτική εκμετάλλευση της εκσκαφής των καρυάτιδων της Αμφίπολης, το άνοιγμα των σχολείων με προβλήματα, οι περιβόητες και αμφιλεγόμενες αξιολογήσεις, ο  ΕΝΦΙΑ, η ακατάπαυστη χειραγώγηση μας μέσα από τα ΜΜΕ...

Κι όσο για τα προσωπικά, ενώ περίμενα πως τούτο το φθινόπωρο οι μόνες έννοιες μου θα ήταν τα σχολικο-φοιτητικά ζητήματα των παιδιών μου αλλά και το πως θα αποδώσω φωτογραφικά μια- δυό ιδέες που είχα…, μου πρόκυψε αλλιώτικος, έντονος και ζόρικος  Σεπτέμβρης!   Με επιτυχίες και χαρές,  με ανατροπές, περιπέτειες και φόβους  για αγαπημένα  πρόσωπα, με  αγωνίες αλλά και καινούργια ξεκινήματα. 

Κι αφού τα πιο δύσκολα πέρασαν, προσπαθώ να συνηθίσω την καινούργια μου ιδιότητα της μητέρας φοιτητή σε μακρινό νησί. Η εγκατάστασή του εκεί μου έδωσε ταλαιπωρία και  ποδαρόδρομο για αναζήτηση στέγης, κούραση  και διαπιστώσεις για την απανταχού εν Ελλάδι αλλοτρίωση της συνείδησης  των κατοίκων αυτής της χώρας, την κατάπτωση των ηθικών αξιών στο όνομα του νεοπλουτισμού, της ανάπτυξης αλλά κυρίως στο βωμό της αισχροκέρδειας.

Ωστόσο τις μέρες που περιπλανιόμουν στο νησί, έπεσα πάνω σε όμορφα παλιά κτίσματα με έντονα τα ίχνη των διαφορετικών πολιτισμών που συνυπήρξαν στον τόπο, αλλά και σε πολλές γωνιές κι αυλίτσες με αροκάριες και ιβίσκους, μπουκαμβίλιες και γιασεμιά,  που ευφράναν τις αισθήσεις και μαλάκωσαν τον θυμό, λείαναν την απογοήτευσή μου από την ασκήμια, το κιτς, τις αρπαχτές.

Και ευτυχώς συνάντησα κι ανθρώπους αληθινούς (την Ουκρανή πωλήτρια Γιούλια παντρεμένη και με ένα 20χρονο γυιό, την φιλόξενη Ειρήνη τη Σαλονικιά με το καφέ-μεζεδωπολείο «Φωνόγραφος», τον Πέτρο στον «Αραμπά» του με τους ωραίους μεζέδες και τον καλό λόγο στα χείλη, την εξυπηρετική μεσίτρια Νικολίνα κ.ά.) που με την κατανόηση, τον αυθορμητισμό και την ζεστασιά τους, γλύκαναν την ψυχή μου κι άνοιξαν τα μάτια μου καθώς ανακάλυψα όμορφες γωνιές, εστίες αντίστασης πολιτισμικής και πολιτικής...

 Ίσως τελικά να υπάρχει ελπίδα..;